Toch nog 1 blog... horror terugreis.

Eigenlijk was het de bedoeling om geen blog meer te schrijven.
Ik dacht dat we toch niet veel boeiends meer mee zouden maken op de laatste dag. Maar niks is minder waar...

In het gast gezin hebben we gewoon nog een rustige laatste nacht gehad. vergeleken met het gastgezin waar we tussendoor 1 nacht hadden geslapen, waar we eigenlijk de hele laatste week moesten blijven, maar waar we besloten hebben terug te gaan naar Kathmandu, was dit gastgezin een hotel! we keken onze ogen uit. een normale wc, een beter bed, het huis was gewoon af. Waarom werden wij toen in dat andere gast gezin geplaatst?!
Maarja, achteraf vinden we het niet heel erg, anders hadden Noortje en ik nooit zn geweldige laatste week in Kathmandu gehad!

zaterdag 16 augustus
Gelu heeft ons lans wat vrijwilligers projecten geleid. Wat mij heel erg opvalt is dat alle kinderen hier alleen maar tv kijken wanneer ze vrij zijn. In dat geval lijkt het wel Nederland, wat ik erg jammer vind. Naar mij mening horen kinderen te spelen, lol te hebben en op avontuur gaan. Niet naar enge rare films kijken die helemaal niet voor hun leeftijd geschrikt zijn. Helaas vrees is dat dit de komende jaren alleen nog maar erger word.

nadat we bij een paar weeshuizen hadden gekeken zijn we gaan lunchen. Noortje en ik zeiden al dagen tegen elkaar dat we de laatste dagen gaan oppassen met eten, wand we willen zeker niet ziek worden in het vliegtuig! Een soepje met naambrood, dat zou toch niet verkeerd kunnen vallen...
Niets is minder waar... direct daarna is het bij mij helemaal fout gegaan.
De hele middag rustig aan gedaan en om 5 uur was het tijd om naar het vliegveld te gaan.
Gekleed in onze geweldige 'i love nepal' shirts zaten we samen te wachten op onze eerste vlucht naar Abu Dhabi. Mijn buikpijn bleef, maar dat houd mij niet tegen. gewoon doorgaan.

Toen we in de lucht zaten, kwamen w erachter dat er nog wat stoelen vrij waren achterin. Wij vragen of we daar mochten liggen, omdat ik buikpijn heb. Er werd zo goed voor me gezorgd. echt alsof het zo vreselijk is om een beetje buikpijn te hebben. Ook werd er iedere keer aan me gevraagd of ik nog iets nodig had en of het ging. Een Nederlandse stewardess zei dat we op de volgende vlucht ook konden kijken of daar nog stoelen vrij waren.

Bij vlucht 2, 2 uur later, hebben we bij het instappen dus gelijk gevraagd of dat mogelijk was. De stewardessen in dit vliegtuig begonnen gelijk te stressen... er werd een dokter gebeld en we kregen te horen dat we absoluut niet mee mochten op deze vlucht, omdat de er bijna zeker van waren dat ik een enge dodelijke ziekte had... terwijl ik gewoon even wou liggen, omdat ik een beetje buikpijn had... Dit was niet de bedoeling.
Mijn buikpijn was spontaan over en we hebben nog een half uur in het vliegtuig protest gemaakt. We moesten gewoon mee op deze vlucht! Ik had ook echt niet verwacht dat ze zo bij hun standpunt bleven. Het is mijn lichaam, zelf voel ik toch het beste wat er aan de hand is...
Ze wouden de beveiliging erbij gaan halen als we nu niet uit het vliegtuig gingen. Ze hadden nu al meer dan een uur vertraging, maarja, dat is niet mij schuld...

Onze koffers zouden uit het vliegtuig gehaald worden en ik werd naar een dokter gebracht. ondertussen hebben Noortje en ik onze ouders gebeld, die er natuurlijk ook niet veel van snapte. Wel was het op dat moment even heel fijn om met hun te praten.

Na ongeveer een kwartier achter een mannetje aan te hebben gelopen die het zelf volgens mij ook niet helemaal snapte, kwamen we weer in de hal waar we moesten wachten. Noortje was onwijs moe, dus die was gaan zitten. Ik wou me niet laten kennen en bleef staan. ik moest laten zien dat ik helemaal niet dood ziek ben en ben rondjes gaan lopen. toen de dokter ons kwam halen, dachten ze eerst dat Noortje de zieke was. Toen ze hoorde dat ik het was, reageerde ze met iets als : 'niet weer...' we zijn gauw klaar'
Het blijkt namelijk heel normaal te zijn voor de vliegtuigmaatschappij Ethiat om passagiers achter te laten omdat ze zich niet helemaal lekker voelen. De dokter vertelde dat ze zelfs een keer terug zijn gevlogen om een passagier achter te laten omdat hij een paracetamol vroeg... Crazy!

Nadat de dokter even snel mijn hartslag, suiker en temperatuur had gemeten was haar conclusie : 'So basically you're not sick and you are ready to leave this country" .
Halleloeja, wat was ik lij met deze dokter! Na haar 100x te bedanken zijn we gauw weggegaan om een nieuwe vlucht te regelen. Waarschijnlijk had ik te vroeg gejuicht dat ik dit jaar geen dokter had gezien... Haha.

We hebben ongeveer 3 uur aan een balie gehangen. Noortje Was nog steeds erg moe, maar ik had geen rust voor dat alles geregeld was en we 100% zeker in Nederland zouden komen.

Eindelijke, om 6.00 in de ochtend was het geregeld! via Rome zouden we terug vliegen naar Nederland! Onze koffers zouden ook die vluchten opgaan. Dat hadden we nog 5x voor de zekerheid gevraagd maar hun waren zeker dat dat goed zou gaan.

We zouden om 12.15 landen op Schiphol, als alles gewoon was gegaan, zo als het had gemoeten, maar uit eindelijk is dat 16.30 geworden. we zijn in plaats van 20 uur, 27 uur onderweg geweest. en toen was het nog spannend of onze koffers nou echt mee waren gegaan. Bij de bagage band kreeg ik spontaan weer buikpijn, maarja dat was van spanning. Het duurde en duurde maar, maar helaas onze koffers zaten er niet bij...
Ja, dat kon er ook nog wel bij, we waren toch al lekker bezig.

We moesten een rapport opstellen, en ze zouden opzoek gaan naar onze koffers. voordat we dat konden doen, waren er nog wel 30 mensen voor ons die ook hun koffer kwijt waren. Nog meer wachten! heuuj! En onze ouders stonden aan de andere kant van het raam op ons te wachten...
Toen dat klaar was, heel snel naar buiten gerent, waar we eindelijk onze ouders in de armen konden vliegen, die ook de hele nacht niet geslapen hadden door al die gekkigheid. Uiteindelijk waren we rond 20.30 thuis en kon ik eindelijk, na een WARME douche, mijn eigen heerlijke bedje in.

Dit was serieus de raarste nacht van me leven. Maar toch heeft het me weer een stuk zelfstandiger gemaakt. het heeft me op de proef gesteld. Volgens mij hebben Noortje en ik de laatste week bewezen hoe goed we voor ons zelf kunnen zorgen. Hoe moeilijk het ook is, we redden ons wel. En toch, dat geeft ook weer een goed gevoel. Samen met Noortje heb ik echt de mooiste tijd van mijn leven gehad, wanneer ik het even moeilijk had kon ik bij haar terecht en Noortje kon bij mij terecht. Ik heb haar deze maand nog beter leren kennen, zonder ergernissen en ruzies ben ik erachter dat dit echte vriendschap is!

Afgelopen maand was de beste tijd van m'n leven! zn terug vlucht als dit is vervelend, maar gooit geen roet in het eten. achteraf kunnen Noortje en ik er ook best om lachen en tussen al de ellende in hadden we ook best wat lol samen. Ik kijk terug op zo veel mooie, bijzondere en leuke momenten. Al de lieve mensen nog een keer bedankt !